Wat vond ik ervan?
‘De droogte’ leest als een trein. Ik zat snel in het verhaal en kon het boek moeizaam wegleggen. Het is vanaf de eerste bladzijde ontzettend beeldend geschreven, waardoor het me geen enkele moeite kostte om het dorpje en de personages voor me te zien. Het is dan ook totaal niet verrassend dat de filmrechten vrijwel meteen verkocht zijn. 

Het verleden en heden zijn op een knappe manier verweven in het boek. Je weet dat Aaron Falk twintig jaar geleden iets heeft meegemaakt en dat het dorp zich tegen hem gekeerd heeft. Wat er precies is gebeurd, blijft echter lang onbekend. Het lijkt erop dat het alles te maken heeft met de recente gebeurtenissen. Je leert de karakters van het heden snel kennen en door de vele flashbacks krijg je ook inzicht in de karakters van toen. Ondanks het kleine inwonertal van het dorpje, weet je op een gegeven moment niet meer wie er nu wel of niet verdacht is. Harper ontrafelt stukje bij beetje het heden en het verleden en het einde kwam voor mij als een verrassing.

Wat ik jammer vind, is dat ik door de zin ‘De droogte is een zeldzaam goede en geweldig sfeervolle thriller van de Australische Gillian Flynn’ op het verkeerde been ben gezet. Flynn’s boeken hebben zulke spannende ontknopingen dat ik de boeken soms ’s avonds weg moet leggen om ze bij daglicht uit te lezen. Dat was niet het geval bij dit boek, dus ik vond de vergelijking met Flynn een beetje misplaatst.

Het eindoordeel
Ondanks de vreemde vergelijking met Flynn, heb ik absoluut genoten van ‘De droogte’. Harper weet de lezer in haar debuutroman al verrassend goed het verhaal in te trekken. Als je houdt van sfeervolle, beeldende misdaadromans, dan kan ik je dit boek zeker aanraden. Verwacht echter geen bloedstollende thriller waarbij je continu op het puntje van je stoel balanceert.